I never feel magic unless I'm with you

28 mayo, 2010

Motorama



Motorama, extraño nombre para un grupo. Pero detrás de ese nombre se encuentran unos rusos (creo que es el primer grupo ruso que escucho, la verdad), que recogen el legado de los Joy Division, y lo actualizan un poco, quizá quitandole algo de oscuridad. Los descubrí hace una semana, y no puedo dejar de escuchar su único disco, Alps, que regalan en su página web. Como decia, están claramente influenciados por la banda de Ian Curtis, pero, como siempre digo, eso no tiene por que ser malo. A estas alturas es complicado inventar cosas nuevas, por lo que, si haces algo que no es orignial, pero lo haces bien, es una opción totalmente válida. Y eso es lo que han hecho estos Motorama. Actualizar un sonido, que tambien decidieron actualizar Interpol o Editors hace unos años. Y ha resultado un disco redondo como Alps, que recomiendo sin dudar a todo aquel que le gusten los grupos antes nombrados, o ese estilo de música llamado Post-punk. ya que dicen por Internet que estos son los mejores en el, actualmente. Serán o no, pero para mi es un disco genial.

----------------
Sonando:
Motorama / Northern Seaside

25 mayo, 2010

Entrada dominguera


Ya tengo mi entrada, no en la mano, pero si virtualmente, por que tengo que ir a recogerla, para ver, y despedirme, a los Sunday Drivers. Si el otro dia era un dia triste, por que se confirmaba oficialmente su adiós definitivo, hoy es un dia algo más alegre, por que, si no pasa ninguna desgracia grave, pues podré verlos una última vez. No será su último concierto, pero bueno, será de los ultimos, y nuestra ultima oportunidad para disfrutar de su directo, uno de los mejores, sin duda, en el panorama nacional. Y no lo digo por que sea uno de mis grupos favoritos, que si lo son, si no por que es algo demostrado, concierto a concierto, a lo largo de todos estos años que llevan de carrera. Yo los vi unas pocas veces, menos de las que me hubiese gustado, todo sea dicho, porque, por ejemplo, en mi año erasmus tocaron aqui dos veces... obviamente, yo estaba fenomenal de Erasmus, todo sea dicho, pero bueno, que pude haberlos visto mas veces. Desde que sacaron el último disco, The End of the Maiden Trip (ya nos avisaban con el titulo de que era el fin, pero no quisimos hacerles caso), los vi unicamente como teloneros de los Coldplay, en un concierto breve pero intenso, que me dejo un gran momento para el recuerdo... Pero, menos mal, aún queda una última cita con los domingueros...

----------------
Sonando: Surfer Blood - Neighbour Riffs

24 mayo, 2010

Vamos de Picnic


Ya está oficialmente a la venta Picnic Extraterrestre, y, aunque no lo haya comprado aún, pronto lo haré, como todos los discos de Iván Ferreiro. Pero si lo tengo ya descargado, aunque también se puede escuchar en Spotify, y, como con cada nuevo lanzamiento de Ferreiro, se ha convertido en lo más escuchado por mi desde que lo tengo. Y, quizá como sucedió con el Mentiroso Mentiroso, este es un disco que a la primera escucha no convence, no es tan inmediato como el Canciones para el tiempo y la distancia, pero si que poco a poco gana, y descubres canciones geniales. Desde aquel primer disco, Ferreiro ha ido evolucionando, pasando de la inmediatez de aquel, más parecido a lo que eran Los Piratas quizá, a su anterior etapa, para ir pasando a evolucionar, y, como dice el, hacer lo que le da la gana. Yo creo que en Mentiroso Mentiroso se le fue un poco de las manos, pasándose con el número de canciones, y esta vez a vuelto al formato clásico de menos canciones. Según lo escuchas, vas descubriendo nuevas canciones, más allá del primer single, que no está tan mal, y aparecen canciones como Cabaret o Canción de navidad, muy Ferreiro, pero a la vez no. Yo creo que a estas alturas ya a alcanzado un estilo propio, que a pesar de hacer cosas diferentes, al final siempre se mantiene su estilo personal. Por ejemplo, la última canción del disco, es muy poco Ferreiro, incluso trata de cambiar un poco la voz, pero, en el fondo, es muy suya. La voz, la gran protagonista de los discos de Ferreiro, bien acompañada por los intrumentos de su banda actual, esa formada para la gira de Mentiroso, y que parece que se consolida. Una vez más, un disco de Ferreiro que me encanta, como todos. Obviamente, no soy objetivo, claro está, pero que se le va a hacer...

----------------
Sonando: Iván Ferreiro - Perdidos

21 mayo, 2010

VigoTransforma


Acabo de llevarme una genial noticia, y no es más que la existencia de un festival en Vigo, llamado Vigo Transforma, con el cartel ese que aparece ahi arriba. Hace unos dias, habia visto que iba a tocar Jeff Tweedy aqui, y ponia algo asi como festival de Vigo. Pero claro, hice una pequeña búsqueda, y no encontré nada más. Y hace un rato, entré en Jenesaispop, y alli estaba la noticia de las confirmaciones para el Vigo Transforma. Este será un festival que va más allá de lo musical, con instalaciones artisticas por la ciudad, perfomances, y cosas de esas. Además, trata de transmitir u mensaje de sostenibilidad, que no se como lo pensarán trasladar a la gente. Aqui se puede ver un pequeño video de presentación, que, la verdad, está bastante chulo, jugando con los contenedores, el puerto, y demás., y una pequeña explicación de los objetivos del festival. Pero, aparte de todo eso, centrandonos en lo musical, además del ya citado Jeff Tweedy, también estarán tocando The XX, The Morning Benders, Love of Lesbian, Fanfarlo, o Polock, por decir algunos interesantes, bajo mi opinión, además de los que se pueden leer en el cartel., además de que hay un hueco en el cartel, el sabado a las once, lo que quizá sea noticia de que es alguien importante. Y el festival tendrá lugar en el muelle de trasatlánticos, un bonito sitio en el que hace un par de años pude disfrutar de un conciertazo de Deluxe. Esto será los dias 9 y 10 de julio, y tiene un precio de 30 euros por los dos dias. No es un precio demasiado elevado, la verdad. Una muy interesante opción musical para este verano, parece que por fin los del Xacobeo se decidieron a gastar bien el dinero. Esto es mucho mejor que un concierto de U2, por ejemplo... Pues eso, que me acaban de alegrar esta mañana de viernes...

----------------
Sonando: The Morning Benders - Crosseyed

20 mayo, 2010

Sr. Nadie, por fin


En los primeros dias de vida de este blog, hace ya año y medio, prácticamente, hablaba del Sr. Nadie, o, lo que es lo mismo, Jaime Garcia Soriano, ex-cantante de Sexy Sadie. Por aquella época, parecia que era inminente el lanzamiento de un EP por su parte, aperitivo de un futuro disco, que no tardaría en salir. Pues al final, se ve que entre unas cosas y otras (por ejemplo, producirle el disco a Maryland, de los que tengo pendiente comentar algo por aqui, de su disco y concierto), parece que el disco si que tardó un poquitín en salir, pero por fin ya es una realidad, y En la ciudad el aire, cuya bonita portada aparece ahi arriba, ya se puede escuchar, y comprar, por supuesto. Era un disco bastante esperado por mi, y ahora mismo via Spofiy, estoy dandole una segunda escucha, por lo que creo que aun es pronto para opinar. Sin embargo, la voz tan particular del Sr. Nadie ya es una garantía para mi, y el paso del inglés al castellano no parece sentarle demasiado mal. Quizá si alguien se esperaba algo parecido a Sexy Sadie, este disco puede ser una pequeña decepción, por que aunque pueda recordar en alguna canción, no tiene demasiado que ver, más allá de la voz de Jaime, pero no por esto tiene que ser un mal disco, obviamente. Proximamente, cuando tenga una opinión consolidada, ya comentaré que tal está. Por cierto, tabién esá disponible ya al completo Picnic Extraterrestre. Proximamente, prometo algún comentario sobre el.

----------------
Sonando: Iván Ferreiro - Luna De Miel

17 mayo, 2010

High Violet

Hasta la portada del disco es preciosa. Hace tiempo que tenia pendiente comentar algo de este High Violet, el nuevo disco de The National. Hoy, mientras escucho el concierto que dieron en el Brooklyn Academy of Music esta semana, creo que es un buen momento para hacerlo. Tenia puestas muchas esperanzas en este disco, despues de los jugosos adelantos que nos habian dejado catar, como Terrible Love y Bloodbuzz Ohio. Ahora puedo decir que la espera mereció la pena, y que High Violet confirmó las espectativas, es un discazo de principio a fin. Despúes de la descarga inicial con la ya comentada Terrible Love (que, sin embargo, gana mucho más en directo, todo sea dicho), el disco transcurre sin muchos sobresaltos, manteniendo un nivel alto, pero calmado, siempre con la característica bateria marcando el ritmo de fondo, y la inconfundible voz de Matt Berninger, siendo protagonistas una canción tras otra, hasta llegar a la última pista, Vanderlyle Crybaby Geeks. Creo que podría destacar alguna canción, pero mañana tendría que hacerlo con otra, por que todas ellas son geniales, y cada dia una me gusta más que otra. Parecía dificil superar el Boxer, pero ellos creo que lo han conseguido, o, como mínimo, igualarlo,q ue ya es decir. Para mi son el grupo del momento, sin duda, y escuchandolos en directo, me dan muchas, muchas ganas de verlos. Como muestra, un miniconcierto que grabaron para Pitchfork en un castillo, que se puede ver en youtube, y es genial, o el concierto que estoy escuchando yo ahora mismo, que emitieron el jueves pasado en directo por youtube. Entre las canciones de este disco, y los anteriores, el setlist de un concierto de esta gente tiene que ser espectacular, con sus secciones de cuerda y viento apoyando, y Berninger y compañia dándolo todo en el escenario. Esperemos tener la oportunidad de verlos algun dia. En verano está en Lisboa, que es lo más cerca que van a caer. Y teniendo en cuenta que es el grupo que más me apetece ahora mismo ver en concierto, no se puede descartar esa opción...

----------------
Sonando: The National - Live at the Brooklyn Academy of Music 16-05-2010

15 mayo, 2010

Cans 2010


Xa teño a miña entrada para o Festival de Cans de este ano. E iso é importante, por que xa non quedan, despois de esgotarse onte, as 450 que quedaban á venta. Este festival é unha cita ineludible cada ano, ainda que por unha cousa ou outra, vai ser unicamente a miña terceira vez vendo os cortos. O ano pasado xa falei deste festival, que, ano a ano, vai collendo mais forza, e ampliando as súas actividades. Este ano, ademais, dos cortos nos jalpóns, e de as actuacións musicais do venres e sabado noite, este ano a cargo de Coque Malla e de Luis Tosar e o seu grupo, tamén creo que vaise a habilitar un galpón para algún concerto de pequenos grupos da zona. Ademais, no habitual concurso de videoclips do xoves noite, este ano vai a estar Florent, dos Planetas, pinchando. Pero aparte de todo esto, o que mola de Cans é o gran ambiente que hai sempre, entre famoseo galego, e xente que vai a pasalo ben, pasando dos cortos. E aproveitando as famosas cañas a un euro de todolos anos. Para maios información, visitar a páxina web do festival, donde hai de todo, e mais. E agora que acabo, non sei por que me saiu actualizar en galego, será por que estiven vendo a páxina de Cans, pero bueno, agora queda asi, xa que ademais, o luns é o dia das letras galegas.

----------------
Sonando: Nada Surf - Enjoy The Silence (Depeche Mode)

13 mayo, 2010

Wintersleep


Ya hace tiempo que no recomendaba ningún grupo nuevo por aqui, ente la falta de tiempo, y, a lo mejor, por que tanto disco que bajaba en las ultimas semanas, no me paraba excesivamente con ninguno, y ninguno me acababa convenciendo. Es más, aún tengo pendiente algún comentario de algunos discos muy esperados, y que ya los escuché bastante, pero no dije nada por aqui. Ahora que tengo más tiempo, y me aburro un poco más, intentaré actualizarme en los discos que tengo pendientes. Pero volviendo al tema del que pensaba ocuparme hoy, hablemos de Wintersleep. Son un grupo canadiense, cuyo último disco, y unico que yo conozco, se llama New Inheritors, y cuya cancion del mismo nombre, está genial. Más allá de esa canción, hay todo un disco que a veces, en alguna canción, puede recordar ligeramente a Interpol (de hecho, alguien comentaba eso en el foro de Muzikalia, y por eso me bajé el disco), pero en otra canciones, sin embargo, son menos oscuros que los Interpol, y me recuerdan a alguien, algún grupo, pero no se muy bien a cual. Quizá también en alguna canción tengan un toque a los Local Natives (de los que tampoco hablé por aqui, todo sea dicho), pero en general tienen un estilo bastante diferente, al menos, en este último disco. Lo mejor, escucharlo por uno mismo en su página, y opinar. Yo, desde luego, los recomiendo.

----------------
Sonando: Wintersleep - New Inheritors

12 mayo, 2010

Adios domingueros...


"Para algunos será tarde, para otros pronto, quizá una sorpresa, quizá no, para algunos será innecesario y para otros indispensable, para otros algo triste, para otros nada… y como es imposible contentar a todo el mundo, este anuncio llega cuando y como puede. Lo siento por los descontentos. Os vuelvo a asegurar que es la cosa más difícil que he escrito jamás..."


Este es el cominenzo de una larga carta de despedida, en la que se confirma una tmuy riste noticia, y es que los Sunday Drivers, despues de su concierto de julio en Benicassim, dejarán de existir como tales, no habrá ni más discos, ni mas conciertos... A pesar de ser una noticia que ya, mas o menos, sabia que iba a llegar, hasta que la ver confirmada por el propio grupo, siempre se mantiene la esperanza de que sea mentira, de que no sea verdad eso de que se van a separar, y que puede que cambien de opinión, y que sigan muchos años más... pero no, al final es cierto,y uno de los mejores grupos, si no el mejor, a nivel nacional, de los ultimos tiempos, dice adios. A lo largo de la carta, o texto, enumera alguna de las razones, pero al final no viene a decir exactamente por que lo dejan... Para mi es una noticia muy triste, por que son un grupo especial, al que le tengo muchisimo cariño, más allá de lo buenos que son... desde aquel concierto en la Iguana, hace unos cuantos años, en el que cuatro personas se fiaron a ciegas de mi para ir a verlos, y quedaron enamorados de Jero y compañia, hasta la ultima vez que los vi, en Montjuic, mi primer conciero de estadio, y alli estaban ellos, justo empezando con su Hola... cuando bajabamos las escaleras del estadio... Aunque no este al cien por cien confirmado, es casi seguro que vendrán a Vigo a tocar, en junio, y en una fecha muy especial para mi. Por lo que será un concierto doblemente especial, aunque algo triste por que será con seguridad el último que podremos disfrutar de nuestros domingueros favoritos... una mañana triste la de hoy...

----------------
Sonando: Sunday Drivers - All Is Good Around Me

10 mayo, 2010

Farenheit 451



Fahrenheit 451, además de ser una pelicula de Truffaut (que tengo que ver, todo sea dicho), es tambien el nombre de una de las canciones del disco Picnic Extraterrestre, próximo disco del señor Iván Ferreiro, y que ha sido elegida como primer single. Para ello han presentado hace nada este video, en el que a Ferreiro le caen unos cuantos palos, no se sabe muy bien por qué. La canción no está mal, es muy Ferreiro, y eso es bueno. La verdad que ultimamente no estoy tan ferreirofilo como antaño, por que ya hay unas cuantas canciones del nuevo disco que se pueden escuchar en su página, pero apenas les he dado una escucha, cuando seguramente, hace un año o asi, me las sabria de memoria... no se, serán épocas, y ahora me da mas por esuchar otras cosas. Lo que es seguro, es que tengo ganas del disco nuevo, escucharlo tranquilamente en mi iPod, y no tengo muchas dudas de que Ferreiro me volverá a convencer.

----------------
Sonando: Wintersleep - Trace Decay

09 mayo, 2010

Evolucionar es bueno?


La evolución de los grupos es uno de los conceptos más utilizados por los críticos a la hora de comentar un disco, ya sea para bien o para mal. O alaban la evolucion de un grupo, un paso adelante en su estilo, o la critican, o critican el seguir haciendo siempre lo mismo. Desde mi punto de vista, esos conceptos son muy relativos, y te puedes pasar la vida haciendo el mismo estilo de musica, y hacer siempre buenos discos. O también puedes ir modificando tu estilo, depurandolo, introducir cosas nuevas, y hacer cosas mejores cada vez. Un ejemplo paradigmático para mi son, o fueron, Los Piratas. Si escuchas su primer disco, ese grabado en directo, y escuchas el Relax, uno de los mejores discos de toda la historia, para mi, pues no tienen demasiado que ver. Y la suya fue una evolución disco a disco, culminada con ese disco comentado, y que, por desgracia, fue su última reseña. Debido a esa evolución, Los Piratas fueron bastante comparados con Radiohead, otros que también tuvieron una evolucion bastante notoria, desde sus primeros discos, en los que eran un grupo más de pop-rock alternativo, con sus grandes canciones, si, pero tampoco nada diferente, hasta la ruptura con Kid A, y llegando al ultimo In Rainbows. Parece ser norma común la evolución de grupo de rock guitarrero, simplemente, a ir incorporando elementos electronicos, y demás. Un ejemplo, malo de ello, en mi opinión, podrian ser los Bloc Party, que de un gran primer disco, se pusieron a experimentar, y se les acabo yendo la pinza, con el Intimacy, al menos para mi gusto, claro. También hay otros que parce que evolucionan, pero al fin y al cabo, siguen haciendo lo mismo, pero que no es que sea malo, mientras lo hagan bien. Ese sería el caso de los Franz Ferdinand, que a pesar d introducir más ritmos electrónicos, siguen manteniendo su esencia, y siguen siendo unos fenomenos en concierto. Bueno, todo esto de la evolucion de los grupos, y lo buena o mala que puede ser, me vino a la cabeza cuando me puse a escuchar el disco nuevo de los Lori Meyers en el Spotify, Cuando el destino nos alcance. A ellos les ha dado tambien por evolucionar, por lanzarse a meter ritmos prefabricados electrónicos en sus canciones, y, la verdad, a mi no me acaban de convencer. Tenian un estilo batante definido, en el que eran bastante resultones, con su estilo bastante definido y tal, pero parece ser que se aburrieron, o yo que se, y han variado un poco. A mi, como decia, no me acaban de convencer, pero bueno, para gustos...

----------------
Sonando: Wintersleep - Blood Collection

06 mayo, 2010

Franz Ferdinand, de nuevo


El viernes pasado me encontraba un comentario en mi muro del Facebook, anunciando un concierto de los Franz Ferdinand en Oporto. Concierto del que yo no sabia nada, todo sesa dicho, y que me dió una alegría. Como ocasiones como esa, no se pueden desaprovechar, despues de un fin de semana de conciertos en Vilagarcia, el lunes montamos una expedición, y nos plantamos en Oporto, para seguir la racha conciertil. iniciada el viernes Despues de una pequeña toma de contacto con el lugar donde se iba a desarrollar el cocnierto, despues de esperar media hora para comprar las entradas, por que el señor de la taquilla nos la cerró en los morros para tomarse media hora de descanso, sin más explicaciones, y despues de cenar la tradicional francesinha preconcierto, acompañada de sus Superbocks, claro está, nos adentramos en el recinto. Esta semana en Oporto se celebra una especie de fiesta de estudiantes, A Queima das Fitas, y tienen monton de conciertos, asi como un gran espacio en el Parque da Cidade de Oporto, en el que hay mogollon de chiringuitos, cada uno con su música a todo volumen, con cañas a un euro y vasos de los grandes a uno y medio, entre otras cosas... en ese ambiente es donde se iba a desarrollar el concierto, lo que hacia que hubiese mucha , mucha gente. Despues de un rato de espera, saboreando unas superbokcs, y tratando de conseguir una buena situación, a eso de las doce y pico, hora portuguesa, los Franz salian al escenario, Kapranos al frente, entonando eso de Jacqueline was seventeen... y dando asi comienzo a casi dos horas de concierto, en el que todas las grandes canciones de sus tres discos fueron desfilando. Al rato, ya habiamos disfrutado de Take Me Out o Do You Want To, como suele ser norma de la casa, y temiamos un desfase como el de Paredes, con todo el mundo saltanto a su bola, pero la cosa no fue para tanto, y se pudo disfrutar, saltando, si, pero tranquilamente. Dejaron para los bises una reclamada This Fire, y acabaron con el ya tipico final de Lucid Dreams, y su final discotequero, en el que se van retirando poco a poco los miembros del grupo. Quizá hagan siempre el mismo tipo de concierto, puesto que el de Paredes fue muy parecido, por no decir igual que este, en cuanto a setlist (aunque aquel lo disfruté mucho más, no se por qué), pero cada concierto de ellos es unico, y siempre se disfruta de principio a fin. Entre varios Hola Porto, y demás, nunciaron que este era el último concierto de esta gira, por lo que es de esperar que se tomen un descanso, y, esperemos, se pongan a pensar en un nuevo disco, que siga manteniendo el nivel de los anteriores, y podamos disfrutar en un futuro no muy lejano...

----------------
Sonando: Surfer Blood - Slow Jabroni

05 mayo, 2010

Mini resumen FDN 2010


Ya va tocando hacer resumen, breve, eso si, del Festival do Norte de este año. Un festival, que por unas cosas o por otras, este año no pude disfrutar al cien por cien, pero que traté de sacarle todo el jugo cuanto pude. El viernes, por cuestines laborales, y de piezas de barcos en el camino, no pudimos llegar a tiempo de ver a los primeros grupos, por lo que me perdi a los Hola A Todo El Mundo, cuyo disco no está mal, y que tenia curiosidad por ver en directo. Además, no pudimos comer nuestros bocatas dentro, asi que cuando llegamos estaban ya inaugurando el escenario grande los vigueses Munich, que vimos y escuchamos de lejos, y que tienen un estilo muy, ya no Interpol, si no Catpeople. Serán las influencias compartidas, o no se. Pero como no atendimos demasiado, no puedo opinar con propiedad, pero mal no sonaron. Despues de estos salieron Dorian al escenario. A mi, Dorian es un grupo que ni me va ni me viene, no me acaba de entrar, me recuerda, y no se por que, a OBK o algo similar. Será cosa mia, no lo se, pero tampoco les hice mucho caso. Cuando estos se fueron, y a pesar de la ligera lluvia que caia, fuimos cogiendo posiciones, ya que era el turno de los grupos esperados por mi, los Fanfarlo, y la verdad, que estos cumplieron. Tocaron sus grandes canciones, un sonido bastante aceptable, dentro de lo que cabe en este festival, y animaron a la gente, previa salida de los protagonistas, para mi, de la noche, Nada Surf. Uno de los grupos que más ganas tenia de ver en concierto, por que nunca los habia visto, y la verdad, a mi me pareció un buen concierto, quizá les faltó un poco más de frescura, pero para ser mi primera vez, no estuvieron nada mal, con canciones de sus 3 ultimos discos, más del nuevo de versiones, entre las que está una de Enjoy The Silence, que me gusta bastante, y que han cambiado bastante, llevandola a su estilo. A continuación, hicieron su aparición We Are Standard, que entre ir a hacer pis, estar un poco de charla, y demás, no llegue a disfrutar, pero creo que cumplieron, tal y como estaba la gente dandolo todo. Ellos fueron el ultimo grupo del dia, y llegaba el momento de las carpas de los DJs. Despues de descansar un poco, y volver a aprovisionarnos de cerveza, fuimos para alli a gastar las ultimas fuerzas, de la noche y como estaba lloviendo, en la carpa te podias refugiar... El sabado no lo pude disfrutar apenas, por que me tocó ir a jugar, por lo que me perdi a Pete y sus piratas, con las ganas que tenia de verlos. Aún por encima, cuando llegué, me dijeron que fue de los mejores conciertos del festival... yo llegué justo para ver a los JJ, y la verdad, muy extraños, no les acabe de coger el puntillo. Y llegaba otro momento cumbre, el de ver si Los Planetas nos dormirian, nos aburririan, cumplirian... y yo creo que, pese a momentos aburridos, cumplieron. Viendoles sobre el escenario, se aprecia su veterania y saber estar. Aunque a mi me hubiese gustado que tocaran canciones conocidas, mas poperas, de las que me gustan a mi, se decidieron por sus ultimas flamencadas, y tambien por algunos clásicos, más parados. A mi me pareció un buen concierto, sabiendo quienes son, y a una planetera que conozco, le encantó, pero bueno, es que ella es fan radical.... luego le tocaba el turno a el Guincho, pero yo necesitaba un Negrita con cola (por que eso de que solo haya Brugal, que asquito...), asi que como el Guincho este no me convencia, marchamos, y llegamos para el ultimo DJ, que, sin romperse la cabeza, se dedicó a poner temazos uno tras otro, para felicidad general, acabando con los Wave Pictures, para mi felicidad en concreto. Y asi se acababa un nuevo Festival do Norte, en el que como decia, traté de aprovechar lo que se podia. Música, muy buena compañia, y cerveza (o copas), siempre es sinonimo de grandes momentos.

----------------
Sonando: Nada Surf - Love And Anger (Kate Bush)